Rola cynku w ochronie przeciwkorozyjnej stali – przegląd zastosowań

Metaliczny cynk, w różnych postaciach, jest nadal masowo i z doskonałymi rezultatami wykorzystywany w wielu technikach ochrony przed korozją konstrukcji a także wyrobów stalowych eksploatowanych w różnych warunkach – w atmosferze, wodzie i ziemi. Niniejsze opracowanie ma na celu wskazanie różnych sposobów wykorzystania właściwości tego metalu zarówno w uzyskiwaniu efektów barierowych w powłokach, jak i polaryzacji elektrochemicznej w systemach ochrony katodowej.

Cynk (Zn) został odkryty w 1746 r. Jest metalem dość ciężkim o gęstości 7,14 g/cm³, o barwie srebrzystej z niebieskawym odcieniem. Odcień ten jednak w wilgotnym powietrzu szybko zanika wskutek powierzchniowego utlenienia. Jest średnio twardy a także ciągliwy. Temperatura topnienia wynosi 419,5°C.  Reaguje chemicznie z kwasami nieutleniającymi i utleniającymi, a także mocnymi zasadami. Związki chemiczne cynku, np. produkty utlenienia, są białe. Cynk jest dobrym przewodnikiem prądu elektrycznego a także diamagnetykiem. W zwykłej temperaturze jest kruchy. W 100-150°C staje się kowalny i ciągliwy, zaś powyżej 200°C kruchość powraca, tak że można go sproszkować.

Cynk należy do metali nieszlachetnych. Jego potencjał normalny względem elektrody wodorowej wynosi 0,76 V. Cynk reaguje z rozcieńczonymi kwasami z wydzieleniem wodoru. Reakcja ta praktycznie nie zachodzi lub przebiega bardzo wolno w przypadku użycia metalu szczególnie czystego. Przyczyną tego jest dość znaczne nadnapięcie, jakie wykazuje wodór, wydzielając się na powierzchni cynku, które można znacznie przyśpieszyć przez dodanie do kwasu niewielkich ilości soli metalu szlachetniejszego niż cynk (np. miedzi).