Termografia w podczerwieni

Nagrzewanie punktowe charakteryzuje się tym, że obiekt nagrzewa się więc jedynie w małym obszarze, a temperaturę podczas badania rejestruje się z opóźnieniem. Zaletą tego jest, że częste skanowanie pozwala także na uzyskanie kontrastów temperaturowych w miejscu wewnętrznych wad, co umożliwia wykrycie pęknięć. Wadą metody nagrzewania punktowego jest jednak niska wydajność.

Podczas metody liniowego nagrzewania materiał badawczy jest nagrzewa się w długim, wąskim obszarze, a także przemieszcza się po obiekcie. Tę metodę wykorzystuje się szczególnie przy pionowych pęknięciach.

Termografia w podczerwieni – klasyfikacja prof. Maldague

Termografia w podczerwieni to temat, którym zajmuje się prof. Maldague z Université Laval w Quebecu. Wśród jego zainteresowań są także techniki oceny nieniszczącej, systemy wizyjne i cyfrowe do inspekcji przemysłowych. Uważa on, że istnieje więcej metod badań termografii aktywnej, a do głównych należą:

• termografia impulsowa (PT – pulsed thermography),
• metoda długiego impulsu (SH – step heating),
• termografia lock-in (LT – lock-in thermography),
• termografia wibracyjna (VT – vibrothermography).

Badanie typu termografia impulsowa wykorzystuje lampy czy laser do wytworzenia impulsu wymuszenia cieplnego lub całej serii tych impulsów. Cała operacja trwa od kilku milisekund do kilku sekund, w zależności od badanego materiału. Materiały, takie jak metale, które są materiałami o wysokiej przewodności cieplnej, potrzebują krótszego impulsu niż materiały o niskiej przewodności cieplnej. Przy tej metodzie wykorzystuje się również impuls schładzający, czyli strumień zimnego powietrza, ciekłego az...