Analiza odporności na ścieranie powłok lakierniczych i galwanicznych metodą Martindale`a

Szybka ocena odporności na zużycie ścierne malowanych i elektrochemicznych powłok wykańczających przy pomocy ugruntowanej metody Martindale`a.

Wykończenie wnętrza może cieszyć oczy przez lata. Jednak może też doprowadzać do frustracji użytkownika już po kilku miesiącach użytkowania nowego nabytku. „To całe piano black w moim samochodzie rysuje się od samego patrzenia”. To zasłyszane zdanie, którego nie wypowiedział nikt znany, nie był to też branżowy autorytet. Jednak kontakt z czarnymi, błyszczącymi elementami wnętrza stosowanymi przez niektórych producentów pozwala zauważyć, jak bliski prawdy jest autor. Pierwsze próby usunięcia kurzu a także obmycia powierzchni miękką szmatką z mikrofibry mogą wywołać drobne zarysowania. Kolejne sprzątania powodują ich więcej. Z czasem siatka robi się tak gęsta, że powłoka staje się matowa a także niezbyt estetyczna.

Metoda Martindale`a

Problem ten dotyczy nie tylko motoryzacji. Pojawia się w każdej branży, w której lakierowanie lub też nałożenie powłoki galwanicznej stanowi sposób na uzyskanie ładnego efektu końcowego produkcji. Czy nie można zaprojektować wykończenia tak, aby trwałość wynosiła chociaż kilka lat? Czy „ładne” może być tylko w salonie, na wystawie… i na krótko? Odpowiedzi pomoże udzielić analiza odporności na ścieranie i zarysowanie metodą Martindale`a.

Rys historyczny i aparatura do badań metodą Martindale`a

Nazwa techniki wywodzi się od nazwiska doktora Jamesa Grahama Martindale’a. On właśnie w 1942 roku skonstruował pierwszy aparat, pracując dla WIRA (ang. Wool Industries Research Association), angielskiego Stowarzyszenia Badawczego Przemysłu Wełnianego. Pierwotne przeznaczenie miało charakter militarny. Zadanie polegało na opracowaniu metody badania trwałości impregnacji tkanin węglem, stosowanej przy produkcji materiału na kombinezony przeciwgazowe. Po wyprodukowaniu pierwszego komercyjnego aparatu przez znaną do dziś markę James Heal metoda upowszechniła się również w przemyśle tekstylnym. Dr Martindale ideę oparł na powtarzalnych, złożonych ruchach końcówki ściernej aparatu obciążonej określoną masą. Układ kinematyczny przemieszcza materiał ścierny tak, aby po 16 ruchach powstała charakterystyczna figura Lissajous. Jako że taka trajektoria ruchu głowicy tworzy się na skutek nałożenia przemieszczeń liniowych w określonej fazie, z łatwością można aparat przezbroić i uzyskać inny układ kinematyczny, aż po najprostsze rozwiązanie, tj. liniowy ruch postępowo-zwrotny.

Obok charakteru ruchów głowicy i obciążenia przenoszonego przez głowicę na badaną próbkę ogromny wpływ ma zastosowany materiał ścierny. Powtarzalność badania zapewnia się, kontrolując warunki środowiskowe podczas próby a także warunki przechowywania materiałów ściernych i próbek do badań. Stosowane materiały dostarczane są przez renomowanych producentów. Producenci kontrolują jakość dostarczanych tkanin, aby zapewnić ich zgodność z wymaganiami i wystawić adekwatny certyfikat. W celu sprawdzenia samego aparatu weryfikuje się okresowo prędkość głowicy i czas cyklu, masę wzorców obciążających grawitacyjnie głowicę z materiałem ściernym oraz krzywą Lissajous.

Galeria

Zobacz więcej