Wybrane zagadnienia spawania stali o wysokiej wytrzymałości

Rozwój przemysłu jest związany ze stosowaniem zarówno nowych technologii, jak i nowych materiałów konstrukcyjnych (m.in. stali o wysokiej wytrzymałości). Idąc dalej, można zauważyć, że poszczególne wyroby, w tym nawet pojedyncze części, zbudowane są często nawet z kilku lub kilkunastu materiałów. W efekcie różnorodnych połączeń możliwe jest połączenie wielu właściwości w jednym elemencie.

Taki efekt synergii wykorzystuje się w materiałach kompozytowych. Osnowa i wypełnienie zapewniają tam zgoła odrębne funkcje, a o właściwościach eksploatacyjnych wyrobu decyduje efekt synergii tych właściwości. Powoduje to, że opracowywane i nierzadko wdrażane do produkcji materiały powinny szybko znajdować uznanie wśród firm zajmujących się produkcją. Tak jednak się nie dzieje, a proces poszukiwania nowych zastosowań jest niejednokrotnie rozłożony na wiele lat. Pojawia się zatem pojęcie materiałów klasycznych i nowych. W przypadku nowych materiałów inżynierskich okres wprowadzenia na rynek jest możliwy do wskazania, ale data zakończenia „nowości” już nie.

W wielu przypadkach „nowy” materiał zmienia swój status na „nowoczesny” lub „zaawansowany”. Wśród takich materiałów znajdują się również stale i inne stopy metalowe. Dla stali można wyróżnić grupę stali o wysokiej wytrzymałości wytwarzanych na drodze walcowania termomechanicznego (MC wg EN 10149) lub ulepszania cieplnego (Q wg EN 10025-6). Granica plastyczności tych stali mieści się w zakresie od 500 MPa do nawet 1300 MPa i więcej. O ich zastosowaniu decyduje w znacznej mierze możliwość wykonywania połączeń spawanych. W dalszej części artykułu wskazano wybrane aspekty spawalności stali wysokowytrzymałych ulepszanych cieplnie.

Ograniczenia projektowe

Rozwój procesów m...