Wpływ topologii struktur wypełnienia detali wytwarzanych przyrostowo na ich właściwości mechaniczne – studium przypadku

Niniejszy artykuł omawia wstępne badania wpływu topologii struktur wypełnienia na parametry wytrzymałościowe elementów wytworzonych przyrostowo. Autorzy testują próbki wydrukowane w trzech wymiarach o wystandaryzowanych parametrach skorupy zewnętrznej oraz pięciu różnych strukturach wypełniających o wystandaryzowanej masie na maszynie wytrzymałościowej, by sprawdzić doświadczalnie, który typ struktury wypełniającej ma najlepsze parametry wytrzymałości na ściskanie. Wnioski płynące z eksperymentu pozwalają autorom na dalsze rozważania wysokiej wytrzymałości polilaktydowych elementów w szerszym kontekście ich wykorzystania, na przykład jako matryc tłocznikowych czy noży do gięcia arkuszy metalowych.

W ostatnich latach technologia druku 3D nie dość, że osiąga lawinową wręcz popularność w rozmaitych gałęziach gospodarki w ramach Przemysłu 4.0, to dzięki coraz bardziej przystępnym cenom znalazła się w rękach milionów amatorów hobbystów [1]. Ma to niewątpliwie swój efekt w szybkości rozwoju nowych technologii dotyczących wytwarzania przyrostowego. Nowe pomysły testuje się masowo, natychmiast i często w ekstremalnych warunkach.

Najprawdopodobniej urządzenia do produkcji addytywnej zostaną z nami już na zawsze, szczególnie wraz z dalszym rozwojem technologicznym i nowymi obszarami możliwości zastosowania. Warto bowiem wiedzieć, że technologia produkcji przyrostowej jest stosowana nie tylko do wytwarzania gotowych produktów, ale coraz częściej znajduje zastosowanie w zapleczu warsztatowym jako różnego rodzaju: przymiary, dystanse montażowe, uchwyty, kopyta, a nawet formy do odlewów, np. silikonowych [2].

Druk 3D dotyczący tworzyw sztucznych można zasadniczo uszeregować wedle stosowanego przez drukarkę rodzaju materiału, co wygląda następująco: