Spawalnicze metody łączenia stopów tytanu Cz. II

Inne metody łączenia tytanu

Technologie spawania łukiem krytym i elektrożużlowego zostały opracowane, gdyż eksperymenty w tej dziedzinie były prowadzone niemal od zarania technicznych zastosowań tytanu [41]. W latach 70. ub. wieku w ZSRR opracowano specjalne halogenkowe topniki, przeznaczone dla obu metod. I tak topnik AN-T-1 stosowano do spawania łukiem krytym blach o grubości do 6 mm, AN-T-3 i 7 do blach grubszych, zaś topniki AN-T-2, 4, 5 i 6 były optymalizowane do spawania elektrożużlowego [42].

Prędkość spawania pod topnikiem była co najmniej trzykrotnie wyższa niż metodą GMA. Prowadzono także np. spawanie elektrożużlowe elementów o grubości 30-120 mm elektrodą płytową o grubości 10-18 mm prądem do 2800 A [43]. Określono, że ESW ma sens dla elementów o grubości ponad 40 mm i prostej geometrii. Relatywnie niskie właściwości mechaniczne spoin, a w szczególności ich gruboziarnista struktura oraz segregacja składników stopowych spowodowały, że jest to metoda nadzwyczaj rzadko stosowana.

Łączenie denotacyjne

Łączenie detonacyjne stosuje się głównie do łączenia materiałów różnoimiennych. W przypadku tytanu są to zwykle metale tworzące z nim związki chemiczne, czyli stal, stopy miedzi i aluminium. Są to struktury o dużej twardości, rzutujące na wytrzymałość złącza [44]. Należy w związku z tym bardzo ściśle przestrzegać zalecanych dla każdej pary metali parametrów procesu – zwykle są to parametry „miękkie”. Np. dla połączenia stal węglowa-tytan, gdy prędkość propagacji fali uderzeniowej wynosi 1850 m/s, możliwe jest uzyskanie połączeń o wytrzymałości ponad 500 MPa [45]. Inne źródła [46] zalecają, by prędkość zderzenia płyty tytanowej ze stalowym podłożem nie przekraczała 500 m/s. Temperatura pracy takich połącz...