Spawalnicze metody łączenia stopów tytanu Cz. II

Spawanie wiązką elektronów

Spawanie wiązką elektronów jest uznawane za jedną z najlepszych metod łączenia tytanu. Proces odbywa się w próżni, a więc nie ma ryzyka zanieczyszczenia stopionego metalu gazami. Koncentracja energii w strefie spawania jest rekordowo wysoka, wyższa nawet niż przy spawaniu laserowym, co w połączeniu z niską przewodnością cieplną tytanu skutkuje powstaniem rekordowo wąskiej SWC, a to poprawia właściwości mechaniczne spoiny – są one zwykle porównywalne, a czasem nawet lepsze od materiału rodzimego. Z zasady spawa się bez materiału dodatkowego, ale opracowano i przetestowano w praktyce przemysłowej stanowiska do spawania ze zmechanizowanym podawaniem drutu spawalniczego [28].

Wypracowano także szczególne zalecenia dotyczące spawania tytanu i jego stopów. Dotyczą one m.in.: sposobów trawienia powierzchni przed spawaniem, rezygnacji z poprzecznych ruchów głowicy na rzecz ruchów wzdłużnych (wzdłuż osi spoiny) [29], dużej elastyczności dopuszczalnych parametrów spawania itp.

Nie jest zalecane użycie tej metody do stopów zawierających ponad 4,5% fazy ß. Spawanie wiązką elektronów jest stosowane także do elementów tytanowych o znacznej grubości, przekraczającej 200 mm. Mogą być także obrabiane elementy o bardzo dużych rozmiarach, np. w komorze EPU-24x8 o objętości 680 m³ spawa się detale o wymiarach 8000 x 2500 x 2500 mm wiązką o mocy do 60 kW i napięciu przyspieszającym 120 kV [30]. Do spawania belek głównych kadłuba samolotu bombowego Tu-160 o wymiarach 12,4 x 2,1 m jest stosowana komora EŁU 24 x 16, a do odprężania konstrukcji po spawaniu – piec próżniowy UWN 45-180/8,5.

Zgrzewanie oporowe tytanu

Istnieje możliwość oporowego...