Przegląd wybranych prefabrykatów płytowych produkowanych na torach naciągowych

Geneza i koncepcja długich torów naciągowych

Geneza technologii długich torów naciągowych sięga 1938 roku, kiedy to E. Hoyer zastosował ją do realizacji elementów strunobetonowych [4]. Metoda ta zakłada, m.in. naciąg wiązek odcinkowych na całej długości toru naciągowego [6]. Wiązki o wymaganej długości przygotowywane są na rozwijarce umieszczonej poza pasem formującym, równolegle do niego. Na końcach wiązek umieszcza się zaciski lub kotwy.

Na końcach toru naciągowego umieszczane są masywne kozły oporowe, służące do przenoszenia sił naciągowych od wiązek zbrojenia sprężającego. W zależności od wysokości formowanych elementów konstrukcje kozłów oporowych wyposażane są w belkę poprzeczną. Belka jest zlokalizowana w taki sposób, aby konstrukcja kozła oporowego przenosiła powstały moment zginający oraz siły powstałe od naciągu. Niektóre konstrukcje torów naciągowych wyposażane są w osprzęt do mocowania i zwalniania naciągu zbrojenia (fot. 1).

Ze względu na znaczne siły naciągowe wynoszące nawet około 300 ton konieczne jest wykonywanie masywnych fundamentów pod kozłami oporowymi. Masywne konstrukcje kozłów oporowych wykorzystuje się przy naciągu zespołowym wiązek sprężających, realizowanych na ogół poprzez hydrauliczne prasy naciągowe.

Produkcja metodą ślizgową na długich torach naciągowych

Metoda ślizgowa polega na zaformowaniu betonowego pasma płytowego na uprzednio oczyszczonym i pokrytym środkiem smarującym torze naciągowym. Metoda ta zakłada użycie agregatu formującego. Agregat porusza się wzdłuż toru naciągowego z prędkością na ogół od około 1 do 1,5 metra na minutę. Trasowanie, m.in. otworów w górnej części pasma płytowego odbywa się przy użyciu automatyc...