Metody obliczania trwałości łożysk tocznych według modelu Lundberga-Palmgrena

Prawdopodobieństwo uzyskania odpowiedniej trwałości w zależności od obciążenia oparte było na zasadzie Weibulla „najbardziej słabego ogniwa” [6, 8].

W związku z tym przy założeniu określonej niezawodności S logarytm tej wielkości staje się stałą i zależność ta posłużyła do wyznaczenia nośności styku Q elementów tocznych z pierścieniami w funkcji parametrów konstrukcyjnych łożyska.
Drugim fundamentalnym założeniem tej teorii było także przyjęcie zawsze ograniczonej trwałości łożyska określonej zależnością:

gdzie wartość potęgi p zależy od rodzaju łożyska. Dla łożysk kulkowego p = 3, a dla łożyska wałeczkowego p = 10/3.

Nośność dynamiczna łożysk

W rezultacie przyjętych założeń na podstawie obliczonej nośności styku Q wyznaczono nośność dynamiczną łożysk, zaś dla dowolnego stosunku obciążenia R_y/R_x wyznaczono współczynniki obciążenia X i Y umożliwiające określenie obciążenia zastępczego P. Ta spójność metody określonej na podstawie nośności styku Q i obciążenia zastępczego P tylko w zależności od stosunku R_y/R_x pozwoliła na stworzenie względnie prostej, a także skutecznej metody obliczania łożysk tocznych.

Na podstawie modelu Lundberga-Palmgrena powstały metody pozwalające na określenie trwałości łożyska. Do metod tych należą:

• metoda według zaleceń ISO,
• firmy FAG,
• metoda firmy Timken,
• metoda firmy SKF.

Wyznaczanie wymaganej trwałości wg zaleceń ISO

Metoda ta jest metodą zalecaną, stosowaną w obliczeniach zmęczeniowych łożysk tocznych.

W [20] podano więc metody obliczeń nośności dynamicznej łożysk tocznych o wymiarach znormalizowanych, a także metody obliczeń trwałości nominalnej odpowiadającej 90% niezawodności przy powszechnie stosowanym materiale. Według [20] trwałość łożyska jest określona zależnością:

Galeria

Zobacz więcej