Kształtowanie przyrostowe blach – możliwości zastosowania w przemyśle lotniczym

Kształtowanie materiałów w postaci blach przez wytłaczanie jest jedną z najpopularniejszych metod otrzymywania gotowych wyrobów w warunkach produkcji małoseryjnej. W artykule przedstawiono charakterystykę metod przyrostowego kształtowania blach za pomocą następujących metod: jednopunktowego (ang. Single-Point Incremental Forming) i dwupunktowego tłoczenia przyrostowego (ang. Two-Point Incremental Forming). Przedstawiono również parametry decydujące o możliwości zastosowania danej odmiany SPIF oraz zjawiska ograniczające proces przyrostowego kształtowania blach ze stopów trudno odkształcalnych.

Tradycyjne metody wytłaczania blach są zwykle realizowane w warunkach obróbki plastycznej na zimno za pomocą narzędzi nazywanych tłocznikami. Podczas tłoczenia dochodzi do odkształcenia blachy poprzez przekroczenie granicy plastyczności jej materiału. Wzrost wytrzymałości wytłoczki jest związany z umocnieniem odkształceniowym materiału blachy. Niekiedy jako ostatnią operację stosuje się nakładanie powłok, co wymaga zapewnienia odpowiedniej chropowatości powierzchni wytłoczki.

Wadą tradycyjnych metod kształtowania blach jest konieczność wytwarzania specjalnych narzędzi dostosowanych do kształtu elementu, nawet w przypadku wytwarzania elementów typoszeregowanych wymiarowo. Wysoki koszt przyrządów jest związany z dużym stopniem skomplikowania tłoczników wymagających stosowania do ich wytwarzania precyzyjnych obrabiarek oraz wykorzystaniem kosztownych materiałów narzędziowych. Dlatego też stosowanie metod wytłaczania blach za pomocą tłoczników jest odpowiednie dla produkcji średnio- i wielkoseryjnej (rys. 1). Wykorzystanie metod tłoczenia przyrostowego jest ekonomicznie uzasadnione w produkcji jednostkowej i małoseryjnej [1]. Pomimo rel...