Dobór materiałów konstrukcyjnych oraz ochrony przeciwkorozyjnej w zależności od klasyfikacji agresywności korozyjnej środowiska

Termin „korozja” (łac. corrosio – gryzienie) oznacza niszczenie tworzyw konstrukcyjnych na skutek oddziaływań chemicznych, elektrochemicznych i fizykochemicznych otaczającego środowiska. Proces korozji rozpoczyna się od powierzchni materiału, postępując w jego głąb, oraz często, chociaż nie zawsze, towarzyszy mu zmiana wyglądu powierzchni metalu.

Korozja

W zależności od mechanizmu procesu wyróżniamy korozję chemiczną oraz elektrochemiczną (rys. 1). Efektami korozji są m.in.: bezpowrotne straty materiałów, awarie urządzeń i sprzętu, straty produkcyjne, zagrożenie zdrowia i życia ludzkiego oraz skażenie środowiska naturalnego. Szacuje się, że straty powodowane korozją wynoszą od 6 do 10% wartości produktu krajowego brutto (PKB) [1]. Konieczność ekonomicznego myślenia i oszczędnego gospodarowania dobrami naturalnymi zmusza do poszukiwania bardziej odpornych korozyjnie stopów metali oraz odpowiedniego zabezpieczenia ich przed takim procesem jak korozja.
Pojęcia „korozja” i „odporność na korozję” określonego tworzywa nie mają znaczenia absolutnego. Metal lub stop odporny na korozję w jednych warunkach może być odporny, a w innych może ulegać intensywnej korozji. Na przykład miedź jest całkowicie odporna na korozję w zwykłej wodzie, natomiast zupełnie nieodporna w roztworach amoniaku; stal stopowa 18/8 ma dobrą odporność w wilgotnym powietrzu, w kwasie azotowym i w wielu innych środowiskach, natomiast szybko ulega korozji w roztworze kwasu solnego.

Korozja atmosferyczna

Korozja atmosferyczna jest najbardziej dominującą spośród wszystkich form k...