Czy przemysł stalowy faktycznie może być eko?

Wyzwania

Analitycy BNEF podkreślają trudną drogę, którą ma przed sobą przemysł stalowy. Jest on w dużej mierze uzależniony od węgla, ma także ograniczone możliwości zwiększenia udziału produkcji z recyklingu ze względu na dostępność złomu. Dodatkowo będzie musiał poczekać, aż spadną ceny wodoru, aby możliwa była konkurencyjna kosztowo czysta produkcja.

Obecnie nie ma możliwości zastąpienia stali innym materiałem. Wykorzystuje się ją we wszystkim – od budowy budynków, samochodów, po sprzęt AGD czy medyczny. Aby zachęcić do zmian, w początkowej fazie rządy będą musiały zapewnić wsparcie firmom. Niezbędne są odpowiednie działania w sferze polityki, aby umożliwić dekarbonizację przemysłu stalowego.

Droga do zeroemisyjności

W raporcie wskazane zostały poszczególne kroki, które należy wykonać, aby dojść do zeroemisyjności przemysłu stalowego. Przede wszystkim należy znacznie zwiększyć udział recyklingu złomu stalowego w produkcji stali. Ważne jest też, aby energia pochodziła ze źródeł odnawialnych. W przypadku stali nowo produkowanej należy budować instalacje zdolne do wychwytywania wodoru lub dwutlenku węgla. Starsze huty wykorzystujące węgiel lub gaz mogą zacząć mieszać wodór, aby pomóc zbudować rynek dla tego paliwa i obniżyć jego cenę. Ostatni punkt to modernizacja lub zamknięcie hut opalanych węglem do 2050 r. Według BNEF do 2050 r. metal produkowany w tym odnowionym systemie będzie kosztował mniej niż obecnie. Pięcioletnia średnia cena surowej stali wynosi teraz 726 dolarów za tonę, podczas gdy technologie zaproponowane w raporcie pomogą wyprodukować stal w cenie od 418 do 598 dolarów za tonę.